Clara's Ogen. Hoofdstuk 26, deel 1.

"Ho, ho!" Ron kwam de keuken in hollen, waar Clara haar mond bedekte en stond te hoesten. Ze was aan het proberen een pannenkoek te bakken maar de vlam was in de pan geslagen. Ron gooide een deksel op de pan, draaide her vuur uit en maakte snel het keukenraam open zodat de rook weg kon trekken. Toen trok hij Clara snel weg uit de keuken, waar de zaken zichzelf wel zouden redden.

"Sorry, Ron!" Clara kreeg de woorden met moeite uit haar keel.

"Jij bent in orde, ik ben in orde en het huis staat niet in brand. Niets gebeurd, alle begin is moeilijk," hoestte hij. "Waarom had je het vuur zo hoog gezet? Het ging toch goed?"

"Ja, maar het ging zo langzaam. Ik dacht dat het sneller zou gaan als er meer vuur was."

Op dat moment werd er hard op de deur gebonsd en hoorden ze de buurman roepen of alles in orde was. Ron maakte de deur open en zag de man met een brandblusser in de aanslag. "Ik zag al die rook," zei Bart, de buur, "en ik was bang dat er iets in de fik stond."

"Hartstikke bedankt, Bart. Alles is in orde. Gewoon een ongelukje, Clara is dit fornuis niet gewend," zei Ron. "Ik waardeer het dat je zo snel bent gekomen."

"Zeker, Ron. Graag gedaan." Toen zag Bart Clara pas. "Jezus, Ron, heeft ze een zus? Ik houd me aanbevolen!"

Ron en Bart lachten om dat grapje, waarna de brandblussende man weer naar huis vertrok.

"Zo, opgelost." Ron gaf Clara een geruststellende knuffel. "Les een in ontbijt maken ging dus in rook op. Niets aan de hand, hoor."

Clara verontschuldigde zich nog een paar keer, maar Ron wuifde dat weg. "We gaan gewoon naar Dicky's Ontbijtpaleis. Dat is vlakbij."

Ze knikte, en zei dat ze alleen iets wilde drinken. Het overvloedige eten van de voorgaande avond was ze nog niet vergeten. De mislukte poging om ontbijt te maken zat haar duidelijk erg hoog, hoe goed Ron zijn best ook deed.

De rit naar Dicky's was maar kort. Het lokale restaurantje zat al aardig vol, en toen Ron en Clara voorbij liepen, naar een vrij tafeltje, draaiden alle hoofden zich om.

De serveerster kwam naar hen toe en legde de eenvoudige menukaarten op tafel. Ze bekeek Clara even en grinnikte. "Nou, Ron. Jij bent dus van de vrijgezellenmarkt af. Pech voor ons meisjes." Ze knipoogde naar Clara en haastte zich daarna naar een volgende klant.

"Was jij op een markt?" Clara keek hem verbaasd aan.

"De vrijgezellenmarkt," zei Ron, en verklaarde in het kort wat dat betekende. Dat liet haar grinniken, waarna ze de menukaart bekeek. Clara was gefascineerd door de fotootjes. De serveerster kwam om de bestelling op te nemen. Ron bestelde twee bekers thee en één ontbijt voor twee, "Want Clara eet niet zo veel 's morgens."

Terwijl ze op de bestelling wachtten, keek Clara geboeid rond naar alle nieuwe dingen die ze zag. De mensen, de spullen aan de muur en zelfs het peper-en-zoutstel waren fascinerend. "Wat is dat?" vroeg ze opeens, wijzend naar de televisie die boven de bar hing,

Ron deed zijn best het apparaat uit te leggen toen opeens de naam Ostring op het scherm verscheen. Daar schrok hij van, "Hé, Dicky, kun je dat wat harder zetten?" De man achter het buffet zwaaide en deed wat Ron vroeg.

Een verslaggever zei: "… tot nu toe onbekend. Er zijn niet alleen juwelen gestolen, maar ook diverse schilderijen, ter waarde van vele duizenden dollars." Een afbeelding van een Rubens vulde het scherm. "Ondanks dat vele schilderijen replica's zijn van het Ostring Kunst Collectief, is dit toch een grote investering geweest."

Ron keek Clara aan. "Hoorde je dat?"

"Ja," zei ze. "Het was hard genoeg."

"Ze hebben ingebroken op een plek waar spullen van Ostring hingen," herhaalde Ron de woorden van de verslaggever, terwijl Dicky het geluid weer zachter zette.

"En jij werkte daar," begreep Clara nu.

"Precies. En ik ben daar weggegaan omdat ik de zaak niet vertrouwde."