Clara's Ogen. Hoofdstuk 25, deel 4.

Ze moesten zich zowaar nog haasten om zich af te drogen, aan te kleden en op tijd te vertrekken. De rit in de auto was ook een nieuwe ervaring voor Clara. Ze schrok van het geluid van de motor, maar ze vond het gemak en de snelheid geweldig.

Rons ouders stonden met Shelley al in de tuin te wachten tot het tweetal aankwam. Shelley had duidelijk al heel wat verteld over Clara. Ron wist niet wat dat zou zijn; zo lang had ze Clara niet gesproken.

Ron en Clara werden naast elkaar op de bank gezet, er kwam koffie en thee op tafel, en toen begon een waar spervuur aan vragen. Clara keek even benauwd, maar ontspande zich toen Ron voorzichtig even in haar hand kneep. Hoe meer vragen er waren, hoe minder tijd ze kregen om die allemaal te beantwoorden. Ron pikte de belangrijkste vragen eruit en gaf daar antwoord op. Clara haakte daar regelmatig op in, en aan het eind van de vragenronde waren ouders en zus toch behoorlijk tevreden met wat ze over Clara hadden gehoord.

Shelley stond op en vroeg of Ron even mee kon komen om met iets te helpen. Dat bleek enkel een voorwendsel. "Ron!" Shelley straalde/. "Wat een schatje heb je daar! Beloof me dat je haar houdt, oké? Ze is zo leuk en zo gewoon. Helemaal perfect voor je. Ik wil haar als schoonzus."

Ron beloofde dat hij Clara niet weg zou jagen. "Integendeel, Shell. Ik ben zielsgelukkig met haar."

Zijn zus was daar tevreden mee, en begon toen het eten in schalen te scheppen. "Hier, aanpakken en op tafel gaan zetten," zei ze, nadat ze hem een stroom aan adviezen had gegeven om een relatie gezond te houden. Dat was opmerkelijk, omdat ze zelf nog niet echt een relatie in leven had kunnen houden.

Ron keek naar Clara terwijl ze aan kwam lopen. Hij maakte zich een beetje zorgen over het eten. Dat hadden ze thuis niet geprobeerd, dus hoopte hij maar dat ze iets zou kunnen eten. Clara leek niet bang te zijn, en dat bleek wel toen ze zaten te eten. Dat ging prima. Ook de rest van de avond ging goed. Veel beter dan Ron had verwacht, zelfs.

Toen het koppel weg wilde gaan, zeiden de beide ouders dat ze hen graag snel weer zouden zien. Rons vader zei dat de lunchtafel morgen groot genoeg zou zijn. Die man was niet zo van de subtiele hints.

Toen ze thuis kwamen zag Clara er opeens afgemat uit. "Wil je me terugbrengen, Ron?" vroeg ze.

Hij vroeg niets maar legde het schilderij op tafel, legde een arm om haar heen en leunde met zijn vrije arm op de tafel. Het duurde maar een paar tellen voordat ze weer in haar eigen 'kamer' waren. Clara ging meteen op de grond liggen en staarde naar het plafond.

"Gaat het wel goed met je, lief?" vroeg Ron. Hij was bezorgd om haar.

"Ja. Straks weer. Eerlijk,"zei ze, maar ze zag veel te bleek naar zijn zin. Ron trok haar de schoenen uit en wreef haar voeten zachtjes. Daarna ging hij naast haar zitten en streelde haar haren. "Kan ik nog iets voor je doen, Clara?"

"Kun je gewoon nog even blijven, lieve Ron? Het was wel een beetje veel vandaag. Het eten was aangenaam maar ik voel me daardoor wel heel moe." Clara gaf hem een vermoeide glimlach. "Je ouders zijn aardig."

"Dat vind ik ook," zei Ron, "en als het aan Shelley lag dan zouden we morgen al gaan trouwen."