22. De grote sprong

Het was druk op de bovenste verdieping van het Ostring-gebouw. Op een na alle schildersezels waren bezet, dus de zaken gingen erg goed, dacht Ron. Het was een wrange gevoel.

Hij pakte zijn spullen op en keek naar de mysterieuze glimlach van Mona Lisa. Het schilderij was bijna klaar, er waren enkel nog wat details die aandacht vroegen. Vooral de 'oude' uitstraling van het doek was een ingewikkeld en tijdrovend proces.

Terwijl hij werkte, merkte Ron opeens dat er iemand achter hem stond. Het was Charles Simmons, de kunstcriticus van het bedrijf.

"Briljant werk, Ron," zei de man. "Temeer omdat je zegt meer met Van Gogh te hebben. Dit is subliem werk."

"Merci. Het is bijna klaar."

"Vind je het een probleem als ik blijf kijken?" vroeg Charles.

"Als je maar uit het licht blijft," zei Ron. "En stil. Dan kan ik me concentreren." Hij moest nog wat doen aan de dunne sluier over Lisa's haren, en daarbij wilde hij niet gestoord worden.

Na bijna een uur was het dan echt af. Ron ging rechtop zitten en voelde zijn ruggengraat ploppen. Hij was echt intensief bezig geweest.

"Magnifiek, Ron," zei Charles Simmons, die onder de indruk was. "Onze afnemer zal hier heel tevreden over zijn. Ik heb het origineel eens gezien en dit is een bijzonder goede kopie. Ik zal meneer Ostring laten weten dat het af is."

"Vertel hem ook meteen dat het vannacht moet drogen," zei Ron. "En als je er toch bent, zeg dan maar meteen dat ik vertrek. Ik neem ontslag."

"Wat?" De kunstcriticus keek verbluft. "Zei je 'ontslag'?"

"Ja. Ontslag. Dit is het laatste schilderij dat ik doe."

"Maar… Waarom? Ron, je bent een kei in je vak. Is het het geld? Daar kunnen we wel wat voor regelen. Of heb je meer vrij nodig?"

"Nee. Daar heeft het allemaal niet mee te maken. Ik ben gewoon niet het type om hier te zitten en te schilderen. Ik krijg stadsangst. Ik ga terug naar huis, naar Virginia."

Charles knikte. "Ik denk dat we dit even met meneer Ostring moeten overleggen. Toevallig is hij aanwezig vandaag."

Ron keek nog een keer naar de Mona Lisa. Toen pakte hij zijn jas. De lift bracht hen snel naar de verdieping waar de baas werkte.

Meneer Ostring was verbaasd over Rons drastische beslissing, en ook hij probeerde de schilder over te halen om te blijven door meer geld te bieden.

"Nee, dat is het echt niet." Ron schudde zijn hoofd. "Als u me gewoon kunt betalen wat ik nog verdiend heb, dan ben ik morgen weg, terug naar huis." Hij was nu vastbesloten om terug te gaan, en niets wat de twee mannen konden zeggen of bieden zou hem van dat besluit afbrengen. Niet eens het aanbod dat hij voor Ostring kon blijven werken vanuit Virginia. Ron was er gewoon klaar mee.

Uiteindelijk accepteerde meneer Ostring Rons ontslagaanvraag. "Ik wil dan wel dat je deze geheimhoudingsverklaring tekent, Ron. Dat je niemand uitlegt hoe wij hier werken. Het is het Ostring-concept en dat willen we zo houden."

Ron las het document op zijn gemak door en vond niets dat er vreemd uitzag, dus tekende hij het. Daarna tekende hij ook het document dat zijn ontslag officieel maakte.

Van meneer Ostring kreeg hij een envelop met daarin een fors bedrag in contanten. De 'winst' voor de Mona Lisa. Dat was meer dan hij had verwacht.

"Het spijt ons dat je gaat, Ron, en als je ooit terug wilt komen dan ben je altijd welkom." Meneer Ostring stak een hand uit en Ron schudde die. Toen schudde hij Charles de hand.