Clara's Ogen. Hoofdstuk 21, deel 4.

Hij bewoog een klein beetje, om haar beter te kunnen zien. Clara leek een beetje wakker te worden. Ze klemde een arm om hem heen en mompelde iets dat leek op: "Nog niet weggaan…"

Ze leek wakker te schrikken van het geluid van haar eigen stem. "Ron!" fluisterde ze, alsof ze bang was iemand anders te wekken. "Je bent nog hier! Ik ben in slaap gevallen! Het spijt me zo!"

"Hé, Clara, rustig maar. Ik kijk graag naar je als je slaapt. Je bent zo mooi."

"Nee, nee, Ron," zei ze, terwijl ze rechtop ging zitten. "Je moet nu gaan. Anders ben je heel slaperig morgen. Het is beslist al veel te laat geworden." Ze stond op en keek zoekend rond. Ze liep naar haar jurk en pakte die op, maar voor ze die over haar hoofd had kunnen trekken was Ron bij haar. Hij nam haar in zijn armen.

"Rustig maar, lieverd," zei hij. "Alles is goed. Ik ga nu terug en naar bed, maar eerst wil ik nog een kus van je. Voor onderweg." Daar had Clara helemaal geen moeite mee.

Na nog een snelle knuffel liep Ron naar de vreemde muur en bereidde zich voor op het vreemde gevoel dat hij had na een terugkeer.

Het was maar goed dat hij zich vasthield aan de tafel. Deze keer was de sensatie erg heftig, waarschijnlijk omdat hij zo lang bij Clara was geweest. Een blik op de klok vertelde hem dat het al na half drie 's nachts was. Ja, dat had er ook wel mee te maken. Had zijn lijf hier de hele tijd gestaan?

"Nou ja, beter half drie dan erg laat," zei Ron tegen zichzelf. Hij liet een zucht ontsnappen en voelde een rilling. Toen pas realiseerde hij zich dat hij zich niet had aangekleed. Zijn kleren lagen nog in Clara's kamer. Nou ja, dat kwam wel goed.

"Welterusten, Ron," zei Clara in zijn hoofd.

"Welterusten, Clara," zei hij. Met een glimlach liep hij naar zijn slaapkamer, met de herinnering van zijn slapende Clara nog vers in het geheugen. Hij viel in bed en miste haar.

De slaap die volgde was kort maar verkwikkend, en toen Ron opstond voelde hij zich best goed. Hij bleef nog even liggen. Zijn gedachten waren alweer bij de vrouw in het schilderij, de vrouw waar hij van hield. Wat een rare situatie. Nee, corrigeerde hij zichzelf. Wat een unieke situatie. Half verwachtte hij dat ze iets zou zeggen, maar Clara bleef stil. Misschien was zij ook in gedachten verzonken.

De schilder stond op, maakte iets te eten en ging op de bank zitten. "Clara?"

"Huh… Ron?"

Clara klonk zo slaperig dat Ron zichzelf wel voor zijn kop kon slaan. Hij had haar wakker gemaakt!

"Ja, ik ben het, lieverd. Sorry dat ik je wakker heb gemaakt. Ik ga me zo aankleden en weg."

"O…" Een beeld van Clara die zich langzaam uitrekte vulde zijn hoofd. Even overwoog hij om niet te gaan maar weer het schilderij in te duiken. "Oké… Succes daar, Ron. Dank je dat je het even zegt. Ik zou me heel veel zorgen hebben gemaakt als ik je niet had gesproken. Ik hou van je, Ron."

"Ik ook van jou, Clara. Ik ben zo snel mogelijk weer terug."

Terwijl hij zich ging aankleden voelde hij hoe Clara weer in slaap viel.