Clara's Ogen. Hoofdstuk 21, deel 3

Eenmaal terug in zijn appartement vertelde Ron aan Clara wat er was gebeurd.

"Dat is zo verdrietig, Ron," fluisterde ze.

"Ja, echt. En ik heb besloten om deze baan op te zeggen en terug te gaan naar Virginia. Ik heb steeds weer het gevoel dat dit geen zelfmoord was. Het ging zo goed met Tim toen ik hem voor het laatst zag."

Ron zocht een schoon shirt.

"Ga je weg met de anderen?" vroeg Clara.

"Alleen voor het eten. Een paar lui vroegen of ik mee wilde komen, zodat we nog even over Tim kunnen praten."

"Ik begrijp het," zei Clara, maar ze klonk wel wat teleurgesteld. "Ik zou graag met je mee willen gaan, Ron."

Haar woorden brachten zijn beslissing om mee uit eten te gaan aan het wankelen. "Dat zou echt fijn zijn, Clara. Maar zou je dat durven?" Hij kon haar zucht bijna horen.

"Nee. Nog niet. Sorry, Ron."

"Ik begrijp het wel, lieverd. Geen probleem van maken. Op een dag durf je het. Ik houd van je."

"Ik houd ook van jou, Ron."

~~~

Het avondeten met de anderen verliep sober. De mensen die nog niet van Tims dood hadden gehoord waren geschokt. Er werd op de jongeman getoost, en er kwamen allerlei theorieën op over wat er gebeurd zou kunnen zijn.

Ron verliet het restaurant vroeg en alleen. Hij wilde niet bij de anderen zijn. Op dit moment had hij Clara's armen om zich nodig, haar lichaam tegen het zijne, en haar kussen om zijn geest weer kalm te krijgen.

"Waarom ben je zo bezorgd?" vroeg Clara, terwijl ze op de zachte grond lagen, hun armen en benen verstrengeld.

"Dat ik daar weer heen moet, tot de Mona Lisa klaar is. Nog een schilderij dat ze kunnen gebruiken om mensen te bespioneren. Dat is waar ik mee zit. Het betaalt goed, dat dan weer wel. Dat is handig als we in Virginia zijn. Voor ik deze baan had kon ik maar amper rondkomen."

Clara streelde zijn haren. "Dat kan ik niet voor je kiezen, Ron."

Met een zucht zei hij dat hij dat besefte.

"Doe je ogen dicht, lieve Ron, en slaap een tijdje. Ik houd de wacht bij je." Clara kuste zijn voorhoofd en al snel zakte hij weg in een diepe slaap.

Langzaam werd Ron weer wakker. Hij voelde iets tegen zijn schouder en toen hij zijn hoofd draaide zag hij dat Clara naakt naast hem lag te slapen. Het was haar ademhaling tegen zijn huid wat hij voelde. Ron was zeker dat ze sliep. De laatste tijd had hij zich al vaker afgevraagd of ze wel eens sliep, en nu wist hij het zeker. Toen vroeg hij zich af hoe vaak ze hier al had geslapen. En hoe laat zou het zijn in de wereld buiten dit schilderij? Was het tijd om terug te gaan? Dat was een moeilijke vraag. Hij wilde niet weggaan zonder Clara gedag te zeggen, maar hij wilde haar ook niet wakker maken. Ze was zo mooi en vredig zoals ze daar lag.