21. Beslissingen

De dagen gleden langs en weer was er een week voorbij. Ron merkte dat hij zich zorgen maakte over zijn nieuwe leven. Hij had gehoopt een nieuw schilderij te kunnen maken voor zichzelf, en hij merkte telkens weer dat iets hem tegenhield. Barbara had weer gebeld voor een replica, dit keer niet minder dan de Mona Lisa, en hij was daar op een vreemde, mechanische manier mee bezig. Het had zijn hart niet.

Tim was al een aantal dagen niet verschenen. Geen van de anderen had hem gezien, en ook op de kloppen op zijn deur reageerde de jonge schilder niet.

Op een avond, toen hij en Clara bij lagen te komen van hun vrijpartij, vertelde Ron haar over zijn gevoelens en twijfels wat Ostring Art betrof. "Er klopt iets iet, Clara. Ik weet dat er iets aan de hand is wat niet in orde is, maar ik heb geen manier om dat te bewijzen." Hij keek op naar haar terwijl ze tegen de muur zat, met zijn hoofd in haar schoot.

"Als je daar niet blij bent, dan moet je gaan, Ron." Zoals altijd klonk het uit haar mond zo eenvoudig. "Maar dan moet je mij wel meenemen."

"Natuurlijk, lieverd. Jij gaat overal met me mee." Hij reikte naar haar gezicht en streelde haar wang. "Jouw huid is zo zacht."

Clara legde een hand op zijn borst. "En jij bent zo sterk. Je moet nadenken over wat je wilt doen, Ron. En als je niet blij bent met wat je nu doet, dan moet je ermee stoppen."

Hij knikte langzaam, bedachtzaam. "Ik kan altijd terug naar huis gaan. Naar Midlothian."

"Mid… Lothian?"

"Ja. Daar kom ik vandaan. Een klein plaatsje in Virginia. Klein maar fijn. Ik denk dat jij het daar ook wel leuk zou vinden." Hij fronste even. Ze had echt nog niets van de wereld gezien. Alleen deze vreemde kamer, de paar dingen in zijn appartement en die ene keer iets in het park, waar hij zo totaal ontspannen was geweest. "Dat is waar ik je ogen tekende."

"Dan gaan we naar Midlothian," zei Clara, alsof de beslissing aan haar was. Een beslissing waar hij al een tijd over zat te dubben, realiseerde hij zich.

"Dat klinkt als een goed idee. Ik maak die Mona Lisa af, dan zorg ik dat ik betaald krijg en daarna neem ik hier ontslag. De mensen hier zijn aardig maar… dit is niet wat ik wil doen." Het bevreemdde Ron niet dat iemand anders de beslissing voor hem had genomen. Het was alsof hij had gewacht tot zij het had uitgesproken.

"Jij ben geweldig." Hij ging rechtop zitten en kuste haar.

"Jij ook," zei Clara met een glimlach, toen de kus ten einde kwam. Haar blauwgrijze ogen hielden de zijne vast. "Ik wil jou, Ron."

Hij wilde haar ook.

~~~